Bolesław Karol Reiner, urodzony 23 lutego 1925 roku w Gorzycach, a zmarły 2 marca 1982 roku w Opolu, był niezwykle wybitną postacią w polskim świecie nauki. Jako prawnik i politolog, kładł szczególny nacisk na politykę wyznaniową państwa oraz ruchy laickie.
Jego specjalizacja obejmowała również historię wyznań religijnych, co czyniło go autorytetem w tej dziedzinie. Przez wiele lat był cenionym nauczycielem akademickim, związanym z opolskimi uczelniami, gdzie dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodymi adeptami nauki.
W czasie swojej kariery pełnił także obowiązki dyrektora Instytutu Śląskiego w latach 1976–1982, co znacząco wpłynęło na rozwój instytucji oraz badań nad regionem Śląska.
Życiorys
Bolesław Reiner urodził się na terenie Wodzisławia Śląskiego, w rodzinie o śląskich korzeniach. Był synem Karola Reinera oraz Marii z domu Bryłka. Jego edukacja rozpoczęła się w polskich szkołach średnich w Rybniku oraz Boguminie. W trudnych czasach II wojny światowej, jako szesnastolatek, został zmuszony do pracy przymusowej w Bierawie, znajdującej się w powiecie kozielskim. Następnie odbył służbę w Wehrmachcie, co doprowadziło go aż do Francji, przepojonej atmosferą okupacji hitlerowskiej. Tam zdołał przeżyć oblężenie pod Falaise, a w październiku 1944 roku udało mu się przejść na stronę aliantów.
Bolesław Reiner został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych, gdzie przydzielono go do 16 Samodzielnej Brygady Pancernej. Po zakończeniu działań wojennych, w czerwcu 1946 roku, powrócił na Śląsk. Wkrótce podjął pracę w kuratorium oświaty w Katowicach, co stało się możliwe dzięki rekomendacji Teodora Musioła. W tym czasie intensywnie uzupełniał swoje wykształcenie, które zostało przerwane przez wojnę, korzystając z formy kształcenia zaocznego. Zaledwie w wieku 23 lat zdał maturę w katowickim liceum, a na etapie dalszej edukacji, w wieku 32 lat, uzyskał dyplom magistra prawa na Uniwersytecie Wrocławskim.
W 1965 roku osiągnął stopień doktora nauk humanistycznych w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR w Warszawie, prezentując rozprawę naukową zatytułowaną „Ważniejsze zagadnienia prawno-politycznego nauczania religii w szkołach w Polsce (1918–1939)”. Jego związki ze szkolnictwem wyższym stały się wówczas bardziej intensywne. Przez pewien czas wykładał na Wyższej Szkole Inżynierskiej w Opolu do 1968 roku, a od 1969 roku pełnił funkcje docenta oraz prorektora na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, gdzie pozostał do końca swojego życia.
Równocześnie pracował także w Instytucie Śląskim. W 1977 roku obronił pracę habilitacyjną na temat „Wyznania i związki religijne w województwie śląskim 1922-1939. Wybrane zagadnienia”. W latach 1969–1976 pełnił funkcję prorektora do spraw dydaktycznych w WSP. Warto podkreślić, że był twórcą Instytutu Nauk Społeczno-Politycznych od podstaw. Po zmarłym profesorze Józefie Kokocie, w 1976 roku objął stanowisko dyrektora Instytutu Śląskiego, co spowodowało pewne osłabienie jego kontaktów z opolską WSP. Zmarł niespodziewanie po długiej walce z chorobą nowotworową.
Przypisy
- S. Nicieja, op. cit., s. 94.
- S. Nicieja, op. cit, s. 93-94.
- S. Nicieja, Alma Mater Opoliensis. Ludzie, fakty, wydarzenia, Opole 2004, s. 93.
Oceń: Bolesław Reiner