Georg Wilhelm Alexander Graf von Arco, urodzony 30 sierpnia 1869 roku w Gorzycach koło Wodzisławia Śląskiego, był wybitnym niemieckim naukowcem oraz wynalazcą specjalizującym się w dziedzinie radiotelegrafii i radiofonii. Jego praca przyczyniła się do ogromnego rozwoju technologii komunikacyjnych w XX wieku.
Wspólnie z Alexandrem Meissnerem, von Arco opracował i skonstruował superheterodynę, która była nowatorskim rozwiązaniem w technologii nadawania sygnałów radiowych. Dodatkowo, jego osiągnięcia obejmowały także stworzenie rodzaju nadajnika radiowego z przetwornicą częstotliwości, co zrewolucjonizowało przekazywanie informacji na odległość.
Graf von Arco współpracował z Meissnerem również w zakresie wytwarzania lamp próżniowych, co przyczyniło się do rozwoju przemysłowej produkcji tych urządzeń. Jego innowacje miały kluczowe znaczenie dla rozwoju technologii elektronicznych i telekomunikacyjnych.
Jego życie zakończyło się 5 maja 1940 roku w Berlinie, pozostawiając po sobie znaczący dorobek naukowy oraz wpływ na przyszłe pokolenia inżynierów i naukowców.
Życiorys
Georg Graf von Arco, znany ze swojej niezrównanej kariery, swoją edukację rozpoczął w latach siedemdziesiątych XIX wieku, uczęszczając do gimnazjum w Raciborzu. Po zakończeniu nauki, podjął służbę jako oficer w niemieckiej armii, dołączając do elitarnego pułku strzelców gwardii z siedzibą w Berlinie. Dzięki specjalnemu zezwoleniu cesarza Wilhelma II, miał możliwość równoczesnego studiowania w Wyższej Szkole Technicznej w Berlinie, znanej jako Charlottenburg.
Ukończył studia z wyróżnieniem i zrezygnował z kariery wojskowej, by zostać asystentem profesora Adolfa Slabego. To właśnie dzięki współpracy z nim, w 1897 roku, Arco był świadkiem przesłania pierwszej wiadomości przy użyciu telegrafu bezprzewodowego. Eksperyment ten przeprowadził słynny włoski wynalazca Guglielmo Marconi w Anglii. Cztery tygodnie po tym wydarzeniu, Arco i Slaby zrealizowali podobny eksperyment. Na koniec 1897 roku udało im się uruchomić w Niemczech pierwszą stację nadawczą, która znajdowała się na wieży Kościoła Zbawiciela w Sacrowie pod Poczdamem.
W 1903 roku Wilhelm II zlecił utworzenie towarzystwa badawczego pod nazwą Telefunken-Gesellschaft, w którego skład wchodziło kilka centrów badawczych. Arco objął w nim stanowisko głównego dyrektora i inżyniera. W kolejnych latach koncentrował się na badaniach związanych z transmisją fal radiowych oraz na konstrukcji anten i mikrofonów o dużym zasięgu. Jego wysiłki doprowadziły do otwarcia stacji nadawczej o zasięgu oceanicznym w Nauen, która ruszyła 15 grudnia 1904 roku.
6 grudnia 1907 roku Georg Arco zrealizował przełomowy eksperyment, przesyłając bezprzewodowo głos ludzki. Wówczas transmitowane było nagranie arii operowej, wyśpiewanej przez Enrico Caruso. Nagranie to było emitowane z Politechniki Berlińskiej do jednej z dzielnic stolicy – Kreuzbergu, a wśród słuchaczy znajdowała się para cesarska – Augusta Wiktoria i Wilhelm II, którzy reagowali z wielkim zainteresowaniem na to wydarzenie.
Na przestrzeni kolejnych 16 lat Arco zrealizował niezliczoną liczbę ulepszeń oraz opatentował wiele wynalazków w dziedzinie radiofonii. Efektem jego pracy było rozpoczęcie 29 grudnia 1923 roku nadawania pierwszego programu radiowego w Niemczech. W 1930 roku, po wielu latach twórczej działalności, przeszedł na zasłużoną emeryturę, podczas której skonstruował 12 modeli samochodów.
Georg Graf von Arco zmarł 5 maja 1940 roku w swoim berlińskim domu przy Bismarckallee 47. Był niezwykle cenioną postacią w Niemczech i zyskał popularność wśród berlińczyków, którzy nazywali go swoim Funk-Grafem (hrabią-radiowcem), a jego współpracownicy stosowali wobec niego tytuł Seine Hochfrequenz (Jego Wysoka Częstotliwość) z wielkim szacunkiem.
Przypisy
- Hans Christian Förster. Künstliche Gewitter w Preußens Arkadien. „TU Berlin Intern No.5”, 01.05.2003 r. brak numeru strony
Oceń: Georg Graf von Arco